Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Πήρα κι εγώ βραβεία!!!


Καλημέρα, καλό υπόλοιπο Κυριακής σε όλους!!!

Η μέρα μου σήμερα ξεκινάει πολύ χαρούμενα αφού τελειώσαμε το μάζεμα της ελιάς χτες, βγάλαμε το λαδάκι μας που είναι ΠΕΝΤΑΝΟΣΤΙΜΟ, πράσινο - πράσινο και μυρωδάτο και ανοίγοντας τα blogοσπιτάκια μου να σας καλημερίσω, βρήκα και ένα βραβειάκι να με περιμένει. Και μάλιστα δυο φορές, μία για το κάθε blog...
Στο ένα μου σπιτάκι λοιπόν, ή μάλλον στην κουζίνα μου, μου το χάρισε η γλυκειά Ρεβέκκα, η μανούλα δύο μικρών πριγκιπόπουλων και την ευχαριστώ πάρα πολύ!!!
Στο άλλο μπλογκοσπιτάκι, ή καλύτερα στο εργαστήριό μου, πήρα αυτό το βραβειάκι από την καλή και γνωστή σε όλους μας Ανεράιδα και είναι πολύ μεγάλη τιμή για μένα!!!
Κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ και τις δύο, μέσα απ' την καρδιά μου! Να είστε πάντα καλά και να σκορπάτε χαμόγελα και αγάπη στους γύρω σας!!!
Τώρα με τη σειρά μου, πρέπει να το δώσω κι εγώ σε δέκα blogoμανούλες. 
Οι περισσότερες φυσικά το έχετε πάρει, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια, ψάχνοντας... αν ξεχάσω κάποια που είναι μανούλα και δεν το έχει πάρει φυσικά και μπορεί να το παραλάβει από μένα.

Ξεκινάω λοιπόν:
1. Στο Ελενάκι μου, που είναι απ' τις πρώτες διαδυκτιακές μου φίλες και φυσικά η δασκάλα μου και την αγαπώ πολύ!
2. Στο Λιζάκι μου, επίσης από τις πρώτες μου φίλες, γλυκειά μανούλα και... γιαγιά!!!
3. Στη μικρή Λιλού, τη "γειτόνισσα" μου, με τον Αργυράκο της, που την έχω γνωρίσει και από κοντά!!!
4. Στο Αστεράκι μας, με τις SUPER, DUPER πιτούλες της!!!
5. Στην Ελευθερία και τις γεύσεις της, άλλη μια Super μαμά!!!
6. Στην καλά μας Bigmama και την ξεμυαλίστρα κουζίνα της!!!
7. Στο Κατερινάκι, που δεν ξέρω καν αν είναι μαμά, απλά γιατί μου αρέσουν πολύυυυυυυυυυ όλα όσα φτιάχνει με τα χεράκια της!!!
8. Στο Χαρουλίνι μου, που επίσης δεν ξέρω αν είναι μαμά, αλλά ότι κάνει το κάνει με αγάπη και αυτό έχει μεγάλη σημασία... κρύβει πολύ αγάπη μέσα της!!!
9. Στην Κική μας και την μικρή κουζίνα της, που μόνο μικρή δεν είναι... εγώ τη βρίσκω πολύ "μεγάλη", όπως και το ταλέντο της!!!
10. Και για το τέλος άφησα την κυρία Αχτίδα, που είναι τόσο καλή, τρυφερή και πάντα μιλάει μέσα στην ψυχή μου. Πραγματικά δεν ξέρω πως το κάνει αυτό... Με συγκινεί καθημερινά, γι' αυτό και πολλές φορές δεν θέλω να γράψω στα ποστ της, γιατί με πιάνουν τα κλάματα... Κυρία Αχτίδα σας αγαπώ πολύ!!!

***Αλλάζω λίγο την ανάρτησή μου, γιατί μόλις πήρα ένα ακόμη βραβείο,  ηλιόλουστο αυτή τη φορά, από την αγαπημένη μου Χαρά.  Χαρουλάκι σ' ευχαριστώ και πάλι με όλη μου την καρδιά!!!
Όσες είστε νησιώτισσες λοιπόν μπορείτε να το παραλάβετε κι εσείς... έτσι έγραφε η Χαρά στο σπιτάκι της, επισκεφτείτε την και θα το δείτε!!!
Εγώ θα στείλω ένα στην Κρήτη, στην Ανεράιδα και ένα στη Σάμο στην Ελένη που ξέρω πως είναι νησιώτισσες...

Καλή Κυριακή σε όλους, με αγάπη!!!

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Πινιάτα στέμμα


Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους, έστω και καθυστερημένα.

Έχω αρκετή δουλίτσα τώρα τελευταία και ξέρω πως παραμελώ και εσάς και τα blog μου, δεν το κάνω όμως επίτηδες...
Γι' αυτό και δεν απαντάω σε όλα τα σχόλιά σας, να ξέρετε όμως πως τα διαβάζω με μεγάλη προσοχή, αγωνία και ευχαρίστηση και φυσικά σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ.
Προσπαθώ να περνάω έστω για λίγο από τα σπιτάκια σας, να σας βλέπω, να αφήνω δυο λόγια, μια καλημέρα αλλά δεν μου είναι πάντα εύκολο...
Βλέπετε η παρέα μας όλο και μεγαλώνει (κι αυτό φυσικά είναι υπέροχο) αλλά ο ελεύθερος χρόνος μου είναι λίγος...
Πιστεύω, ειδικά οι μανούλες, να με καταλαβαίνετε και να μη με παρεξηγείτε...

Τέλος πάντων, τέλος η απολογία...χαχα
Πάμε να σας δείξω την τελευταία πινιάτα που έφτιαξα με θέμα ένα στέμμα για την κολλητή της Μαρίας μου, τη Νόρα...
Ήταν δώρο έκπληξη!!!
Η φωτογραφία ξέρω πως δεν είναι καλή και την αδικεί, αλλά την τελείωσα πραγματικά την τελευταία στιγμή... στο παρά 5 που λένε.
Την κρέμασα για ένα λεπτό στην πόρτα να την φωτογραφίσω με το κινητό πριν φύγω, αλλά εκείνη την ώρα είχε τόσο ήλιο, είχε και τα γυαλιστερά σημεία (τα ασημένια) που γυαλίζανε και δεν έβλεπα τι έβγαζα...
Την πίσω πλευρά την ξέχασα (sorryyyyyyyyyy)
Όταν γύρισα σπίτι το απόγευμα, ανακάλυψα ότι οι φωτογραφίες δεν ήταν καθόλου καλές, αλλά ήταν πλέον αργά... η πινιάτα δεν υπήρχε πια (χαχα)

Δεν πειράζει όμως, το πάθημα να μου γίνει μάθημα για να μάθω να μην τα αφήνω για την τελευταία στιγμή.
Εσείς πιστεύω να με καταλαβαίνετε και να με συγχωρέσετε...

Σας φιλώ όλους, σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλό απόγευμα!!!